Άνθρωπε, πού πας;

Άνθρωπε φτιάχνεις νέα γη και απορώ

που δεν λαμβάνεις του κινδύνου της το σήμα,

είσαι το ψάρι σπαρταρώντας στον αφρό
γιατί του μόλυνες με λύματα το κύμα.

Η επιλογή της εικόνας που συνοδεύει το 
ποίημα έγινε από τον δημιουργό του

ποιήματος στην πρώτη παρουσίασή του.

Άνθρωπε δες, αυτοκτονείς και δεν μπορεί
να μένεις απαθής με λόγια πάλι ίδια,
είσαι το ζώο που τροφή πια δεν θα βρει
γιατί του ρύπανες τη φύση με σκουπίδια.

Άνθρωπε κάνεις μια βουτιά μες στο κενό,
φοβάσαι και κοιτάζεις πια απ’ τις κουρτίνες,
είσαι πουλί που πνίγεται στον ουρανό
γιατί τον γέμισες θανάσιμες τοξίνες.

Τους θείους νόμους παραβίασες της φύσης
κι όμως προβάλλεις ένα πρόσωπο αθώου,
τη γήινη θερμοκρασία θα αυξήσεις
που βλέπεις, λιώνει το ιγκλού του Εσκιμώου.

Στων όντων πια το DNA θα επέμβεις,
μεταλλαγμένα δίχως γεύση και ουσία,
θεός νομίζεις έγινες, μα πού ν’ ανέβεις
αφού πια ξέπεσες χωρίς Θεού σοφία.

Θυσιαστής στου χρήματος σου το βωμό,
εκμεταλλεύεσαι με τέχνη επιστήμες,
θα χάσεις πια το συνυπάρχω και τολμώ
και χαρακώνεσαι βαθιά μέσα στις μνήμες.

Θέλεις ν’ αλλάξεις πλέον τούτο το παρόν;
Θέλεις να κλάψεις το θαμμένο αύριο σου;
Είσαι ακόμη κείνο το νοήμον ον
ή πια φυτοζωείς μόνο για το εγώ σου;

Άνθρωπε υπερφίαλε, θα στοχαστείς;
Βάλε στη σκέψη σου πολύτιμη πυξίδα.
Τα εγκλήματά σου τα πληρώνουμε όλοι εμείς
και δεν δραπέτευσε ακόμη η ελπίδα.

Νίκος Π.

Πηγή